University record (Trinity College, Dublin, Ierland)
Stuck in “Underneath”?
Denk je dat je te hip bent voor Hanson, punk? Denk nog eens na
Door Stacy Altman

Men zal zich soms afvragen waarom men met de menselijke vasthoudendheid bijna alles wil labelen – ‘liberaal’, ‘bubbelgum pop’ enzovoort. In de muziekwereld bijvoorbeeld: wanneer je op het einde van je tienerjaren bent en begin de twintig, staat ‘duisternis’ gelijk aan cool, dus de enige groepen die het waard zijn om aan te halen zijn donkere en onbekende of mega coole indie groepen. Dat is allemaal goed. Wat ik hiermee wil zeggen is dat men het idee heeft dat alleen maar een type muziek het waard is om aandacht aan te geven. Wat is er gebeurd met het idee dat muziek in al zijn vormen een creatieve expressie is dat is gemaakt om van te genieten, om een boodschap te verspreiden of om door identificatie geslotenheid op te bouwen? Daarom zal ik zeggen dat iedereen een andere smaak heeft en misschien ook een liefde heeft voor meer dan een type of muziek. Muziek kan gezien worden als een uitwisseling van ideeën, een communicatie van ervaringen en men (omdat het vaak voorkomt bij mijzelf) leert misschien een nieuwe type muziek kennen of een nieuwe groep kennen als je open minded bent. Bovendien kan het gezegd worden dat muzieklabels deze ‘vakken’ betaalt en hen meer onbuigzaam en goed afgebakend gemaakt. Muziek is niet meer langer een expressieve kunstvorm vorm gebaseerd op talent, emotie en ervaringen. In de plaats daarvan is het een winstgevende kwestie geworden, waar kleine schattige hoofdtelefoons, dansende meisjes, mooie gezichtjes, truukjes en duidelijke terugkerende invloeden de muziek maakt tot wat het nu is.

Ik moet bekennen dat ik vroeger een echte Hanson fan was (In acht nemend al de 'grijnzende' en nieuwe herinneringen van de pop groep). De drie blondharige broers van Mmmbop waren mijn favorieten, en tot nu toe heb ik nog steeds een zachte voorkeur voor hen. Toen ik ontdekte dat een nieuw album was uitgebracht, besloot ik er uit belangstelling eens naar te luisteren (en uit belangstelling Zac te interviewen (de drummer)). Ze zijn veel groter dan ik dacht, waardoor ik me kleiner voelde dan gewoonlijk! Ze zijn ook ouder; (Isaac 24, Taylor 21 en Zac 19) en volwassener; Taylor, de frontman, is nu een vader van een tweejarig zoontje. Ze zijn ook zeer druk bezig geweest de laatste jaren, een onafhankelijk platenlabel oprichten, produceren en mixen(meestal door henzelf) van hun nieuwe muziek die je kan vinden op ‘Underneath’ en het spelen van wervelwind toernee in Azië en Amerika.

Dit artikel begon om de problemen van een verkeerd imago dat terugkomt om een band te achtervolgen en hun toekomstige populariteit te beïnvloeden dankzij verkeerde labelling te beschrijven. Zittend in de hal van het hotel, charmeert het me dat voor sommige lezers deze poging surrealistisch lijkt. Een student, die effectief verder gaat van alleen te luisteren naar deze groep tot meer gesofistikeerde artiesten zoals PJ Harvey en KT Tunstall, tracht om studenten hun belangstelling in deze groep te vergroten. Maar na het praten met Zac, veranderde dit artikel in het plannen van een groep om hun eerlijkheid en talent te behouden door hun eigen label op te starten.

Ik was aangenaam verrast dat de tijd die gespendeerd was (in Underneath) goed was gebruikt in goed ontwikkelde melodieën, interestante teksten en leuke refreinen en zorgt voor een aantal nieuwe uitdrukkingen. Vergeet hun vroegere eis tot bekendheid, iemand kan in hun vlekkeloze harmonies wenken van de Beach Boys horen, Aerosmith (het liedje ‘Hey’ heeft een herkennende Steve Tylerachtig scatting), Springsteend, Billy Joel, Bee Gees, Mellencamp evenals de ‘show’ melodietjes van de jaren 20 en 30 (de schikking van het refrein van ‘Crazy Beautifull’ is daarvan een goed voorbeeld). Ja het is gemakkelijk om naar populaire muziek te luisteren, maar met echos van invloeden tonen dat muziek wordt begrepen, eerder dan de invloeden van hun muziek te worden, ontbloot hun individualiteit. Dat op zich is al is een achievement met de vandaag de dag plastieke, uitgemolken, ‘boterkoek’ pop, punk en rockwereld. Achter de schermen hebben ze een trouwe fan basis opgebouwd gebaseerd op direct contact, de beste, meest verbonden fansite, fanzine en merchandise onderneming ooit gezien. Dit totale beheer heeft hen toegestaan om het meest belangrijke ding te doen –zeggen wat zij willen produceren en in direct contact staan met hun fans, behalve de tussenpersonen die betrokken zijn. Ze zijn simpel gezegd, ‘drie jongens die alles doen’, wat hun een totale vrijheid geeft in expressie.

Deze stap heeft een realisatie gebracht van de bureaucratie van de muziekindustrie, de ontgoocheling van de muziekliefhebbers en het ondergrondse internet dat luistert naar muziek. Hanson besliste om op hun eigen verder te gaan, eerder dan te blijven bij het label (Island/Def Jam Records)waar ook de Backstreet Boys bij zitten. “Het is spijtig dat het proces zo is moeten gaan” Geeft Zac toe.”Het enige wat belangrijk is, is de passie van het houden van muziek” zoals Zac zei in een interview met Launch, Yahoo’s online radio en muziek site. De muziekindustrie’s focus ligt op een hoge verzadiging, eerder dan nieuwe muziek, een loyale fanbase en een echte vrijheid om te experimenteren als Zac doelt op –“MTV speelt het top nummer 9000 in een week in de hele staat. Muziek gaat nu over hoeveel er van verkocht kan worden, welk soort van beeld er wordt gevraagd in die tijd, eerder dan een sterke basis van talent waar altijd op gebouwd kan worden.

Als we de vroegere problemen opzij schuiven en het algemene klimaat in de muziek industrie bekijken, is Hanson met moeite vooruitgegaan, singles gereleased, kleine en grote optredens hetzelfde gespeeld en hun muziek zo toegankelijk mogelijk gemaakt. Underneath werd op 5 februari gereleased in Ierland. Het album is zeer verschillend en het melancholische kleinood zoals ‘Broken Angel’ goed verstopt naar het einde toe. Andere liedjes gaan over de problemen die ze hadden met hun vorig label zoals bij Stong Enough To Break. Het gaat over de moeilijkheden en bevoegd te zijn “om elkaar terug op te pikken” en “over de muziekindustrie” legt Zac uit. Vragend of de vakkundigheid van de muziekliefhebbers om behoorlijke groepen er uit te kiezen getraind of aangeleerd is, Zac toont verder het 60 jaren idee van muziek als een expressie dat het bezit zou moeten zijn van de muzikanten, en moet gerespecteerd en van genoten worden door iedereen die er naar wilt luisteren. Leuke opmaat liedjes zoals ‘Hey’ of ‘Lost Without Each Other’ (hun tweede singel) worden toegevoegd aan de diversiteit, ook al hebben ze een diepere betekenis. “Are you listening?” een zin van het laatstgenoemde liedje wordt gebruikt als hun slogan – luistert de industrie?

Aan een toevallige luisteraar, het mooie van het album is nu dat ze ouder zijn, gaan hun liedjes over zielensmart, moeilijkheden en donker, onheilspellende gevoelens zijn meer geloofwaardiger en verdedigbaar, dan wanneer ze zongen en schreven over deze als de piep nette , lang harige engelen van de zomer van 1997. Hun liedjeskunst blijven poëtisch, bedachtzaam en vindingrijk – altijd het erg sterke punt van hun muziek. Dit album toont zang, teksten schrijven, techniek en producerend talent laten zien dat hun bubbelgum dagen een cover waren voor het echte muzikale talent, en dat ze de volledige controle over hun handel aankunnen. Hun eerste singel ‘Penny and me’ is een meesterstuk van knappe teksten en scherpe ritmes. Als een geur of een liedje mij herinnerd aan iemand of een moment in de tijd, gaat dit liedje over deze momenten en de connecties daar tussen.

Dus, voor Hanson, zijn de fans en muziek maken het belangrijkste. Muzikaal hebben ze een mysterieuze, bijna psychische connectie met elkaar dat het meest evident is als ze live spelen. Ze maken de front-of-house man gek, Zac geeft toe dat “Iemand gooit iets te samen en dan spelen we nooit wat we opschreven” wat hen helpt om het interessant te maken voor de fans en henzelf. In het begin van November speelde ze e